Onze dalende levensstandaard

Nog even een toevoeging op het item van 1 april naar aanleiding van Peter Verhaar's column op GS.

Ik beweerde het volgende

Wat duur is: de staat, oftewel de collectieve sector. Waarom moet de overheid 40 tot 50% van BNP zijn? 5% is veel beter. Socialisten en andere voorstanders van meer overheidsuitgaven zeggen altijd dat bezuinigen banen kost en welvaartsdaling brengt, maar ze begrijpen niet dat hoe groter de staat, hoe hoger de lasten voor de samenleving. Overheid is iets dat we ons moeten kunnen permitteren; het bestaat uit kosten die door de vrije economie moeten worden opgebracht.
De huidige crisis is een crisis van de overheid, die te duur is geworden. Bovendien: die dure pensioen- en werknemersverzekeringen zijn allemaal verplicht. Dus de staat dwingt ons hun verzekeringen af te nemen. Die dwang moet weg. De welvaartsstaat moet worden afgebouwd en niet gered door bezuinigingen.

hetbozeoog | 31-03-12 | 12:24 |

Nadat medereaguurder Muxje had gezegd dat overheidsdienaren doordat ze hun salaris uitgeven meehelpen de economie weer vlot te trekken antwoordde ik

@Muxje|31-03-12|13:08
Wat de staat aan een ambtenaar uitgeeft is kapitaal dat door de staat via belastingheffing aan de vrije economie heeft onttrokken. Dat geld wordt dus opgebracht door een inperking van de consumptie van alle anderen. (Denk Bastiat: Dat wat men ziet en dat wat men niet ziet).
De staat KOST een samenleving geld. Dat is een belangrijk inzicht. Collectieve regelingen zijn niet goed, maar slecht voor de economie. De komst van de welvaartsstaat heeft overal in het Westen (VS incluis) een DALING van de levenstandaard tot gevolg gehad!    hetbozeoog | 31-03-12 | 13:28 

Die bewering van een dalende levensstandaard in het Westen als gevolg van de dure welvaartsstaten wekte nogal verontwaardiging bij newbee-collega denk.toch.eens.na. (op 13:33). Maar laten we alleen eens kijken hoe gezinnen het kopen van een huis bekostigen. In de vijftiger jaren kon iemand die niet al te weinig verdiende – laten we zeggen een onderwijzer – een hypotheek betalen mits hij dertig jaar netjes afbetaalde. Daarbij had hij thuis vrouw en kinderen die geen inkomen hadden, maar die geld kostten (school, b.v.). In onze tijd kunnen alleen tweeverdieners een huis betalen (tenzij er weer die door de overheid goedkoop gehouden of gesubsidieerde hypotheken op de markt worden gebracht, maar die moeten we echt uiteindelijk óók zelf allemaal opbrengen). Trouwens, dat hele 70er-jarenverschijnsel van de geëmancipeerde vrouw die mans genoeg was om te gaan werken was helemaal geen uiting van vrouwenbevrijding maar precies van een dalende levensstandaard, zoals ook het uiteenvallen van het instituut gezin een uiting is van een veel duurder levensonderhoud dan vroeger. De basis van zulke sociale instituten (en trouwens van de hele beschaving) is nu eenmaal economisch. Een gezin, een huis, alles kost wat. Overal moeten mensen keuzes maken.

De oorzaak is dus het feit dat de staat het inkomen van grote groepen productieve mensen ging afromen om dit onder niet-productieven te distribueren. Het sociale stelsel is geen vangnet maar een zware last voor degenen die het op moeten brengen, de werkenden. Pas wanneer ze van die last bevrijd zullen zijn kan er herstel optreden in onze levensstandaard.