De discussie gisteravond bij Pauw en Witteman tussen Thierry Baudet en Corien Wortmann had een vervolg op twitter. Steun voor Baudet van Alexander Sassen van Elsloo, maar ik had een enigszins genuanceerd standpunt. Hoewel ik sympathiseer met Baudet´s argumenteren tegen de al te gemakkelijke veroordeling van de natiestaat, die immers alleen maar dient om die centralistische federale Europese Unie erdoor te krijgen, vond ik zijn argument dat imperialisme, niet de natiestaat an sich, de oorzaak van de Europese oorlogen was wat zwak, maar vooral beside the point. De roep om steeds engere unie in Europa vindt zijn oorzaak vooral in het feit dat alle lidstaten op verregaande wijze in de economie ingrijpen. Zo ver dat we niet langer van vrije economieën of van kapitalisme kunnen spreken. We zijn inmiddels semi-socialistische staten geworden, en dat geldt ook voor de Verenigde Staten. De verschillende interventies kweken geheel automatisch een roep om `harmonisering`, anders raken de staten met elkaar in conflict. In een federale staat als de VS maakt dit dat de staten een ondergeschikte rol gaan spelen ten opzichte van de centrale regering. Dit is typerend voor al dit soort situaties. De interventies in één staat storen de marktverhoudingen in de andere. Een ware federatie met behoud van lokale zelfstandigheid is alleen compatibel met laissez faire.
Toen in Nederland werd voorgesteld de boeren te gaan subsidiёren, was het argument dat die anderen het ook deden en als we achterbleven zouden onze boeren worden weggeconcurreerd. Intussen subsidiёren we niet alleen de landbouw, maar hebben de gezondheidszorg gesocialiseerd, worden de huren door de staat gecontroleerd en woningbouwcorporaties door regelgeving van concurrentie van de markt afgeschermd, wordt de geldhoeveelheid al lang niet meer door vraag en aanbod bepaald, maar door een centrale bank, en hebben we tonnen aan `regelgeving` die de inhoud van arbeidscontracten en de specificaties van de producten van alle mogelijke takken van industrie voorschrijven. Daarbovenop neemt de overheid iedereen met een bedrijf of een baan in de echte economie een enorm stuk van zijn inkomen af in ruil voor een belofte van een gegarandeerd inkomen voor iedereen. De overheid, dat wil zeggen de politieke partijen, hebben volstrekt opzettelijk een financiële afhankelijkheid gecreëerd om zo verzekerd te zijn van een betrouwbaar electoraat. Die politieke elites werken nu samen in Europees verband om deze toestand te behouden. De graad van burgerlijke afhankelijkheid van de staat mag in geen geval afnemen. Dan raakt de partijenelite zijn greep kwijt. Een terugkeer naar normale marktverhoudingen, kapitalisme, is voor hun het ergste wat ze zich voor kunnen stellen. Het is hun nachtmerriescenario. Liever een fascistoïde centrale Europese staat dan een terugkeer naar gezond geld en vrije markten.
De huidige schuldencrisis is in feite de crisis van de interventionistische staat, en van de bijbehorende partijenelites. Hun manier van zich te handhaven in de macht stuit nu op onontkoombare economische wetten. Lukt het unificatiegambiet, dan worden we Amerika. Maar willen we dat? Amerika heeft alles wat de euro-elite voor de EU wil, één munt, één leger, en feitelijk één regering die er toe doet. Maar de Amerikaanse overheidsfinanciёn zijn er erger aan toe dan die van Griekenland en dit heeft dezelfde oorzaak. Een corrupte machtshongerige politieke elite schoof de vrijheid opzij en installeerde zich als de spreekwoordelijke made in het spek. Een akelige gedachte komt hier op: Is het de democratie zelf die dat interventionisme en de eeuwig groeiende staat veroorzaakt? Kiest de ene partij voor deze weg en kan de andere dan niet achterblijven? Het lijkt erop.
De hele zaak werkt toe naar een nog veel grotere crisis. Maar je rilt bij de gedachte wat er ná die crisis komt. De kansen dat dat een Europa is van vrije, zelfstandige, handeldrijvende staten met zeer kleine overheid die goed met elkaar overweg kunnen wordt steeds kleiner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten