Meer olie en goud

De cijfers uit de vorige post geven het volgende aan.

In grijs is de olieprijs in dollars per vat aangegeven van 1968 tot heden. In rood is diezelfde olieprijs getekend maar nu omgerekend in grammen goud per vat. Wat we zien is dat er geen correlatie lijkt te zijn tussen de twee waarden. Toen de olieprijs tijdens de oliecrisis van de 1970er jaren vertienvoudigde in dollartermen bleef de olie-in-goudtermen fluctueren tussen 1 en 3 gram goud per vat. Hetzelfde geldt voor de meest recente prijsstijging, waarbij de olieprijs in dollars niet alleen de records van de 70er jaren brak, maar nog veel verder steeg tot boven de $100 per vat, een prijs die de laatste dagen opnieuw is overschreden. De conclusie die ik hieruit trek is dat olie sinds 1968 niet duurder is geworden maar steeds dezelfde prijs van rond de twee gram goud heeft gehad, en dat de sterke prijsschommelingen die we zien in feite veroorzaakt worden door debasement, ondermijning van de dollar, die in de twintigste eeuw een hoge vlucht heeft genomen. De dollar heeft nu nog maar 4% van de koopkracht die de dollar in 1913 nog had.

Dit wordt nog duidelijker als je ziet dat olie en goud, beide in dollars gemeten, wel min of meer dezelfde stijgingen en dalingen vertonen.
We moeten de scherpe stijgingen toeschrijven aan inflatie en niet aan onrust in het Midden-Oosten. We schrijven de exploderende goudprijs toch ook niet toe aan polieke onrust in de goudmijngebieden, wel?
Het is zaak de dollar (en trouwens ook de euro) in de gaten te houden. De politici aan beide zijden van de oceaan doen waar ze zin in hebben en ze hebben zin in het veroorzaken van inflatie. Zo betalen ze de rekening van hun onverantwoordelijke en verkwistende uitgavenpatroon. Dat ze de staatsuitgaven (flink)zouden moeten beperken is iets dat ze geen moment wensen te overwegen. Maar dat de valuta - waarmee de economie en dus het levensonderhoud van miljarden mensen over de hele aardbol is gemoeid - in dodelijk gevaar wordt gebracht, daarvoor draaien ze hun hand niet om.
Het is belangrijk dat we tot het inzicht komen wie verantwoordelijk is voor hoge prijzen aan de pomp en elders. Dat zijn niet de oliemaatschappijen of andere producenten, maar de politici die er bovendien telkens weer in slagen de schuld naar de banken, de olieconcerns of andere zondebokken (het kapitalisme!) weten te schuiven.