De bronnen van de waarheid zijn vergiftigd

De Franse schrijver Michel Houellebecq publiceert volgende week een schokkend boek Soumission. Het is een fantasie, of liever een nachtmerrie waarin in Frankrijk in 2022 met de verkiezing van een moslim-president de culturele omslag naar de islam plaats vindt. Het boek heeft al veel kritiek gekregen omdat het overdreven zou zijn. De BBC die een interview met hem publiceert vraagt zich af: France’s lit giant: Islamophic? Misschien is het tijdstip overdreven, maar de suggestie dat Frankrijk − en de rest van West-Europa − nog vóór 2050 overwegend islamitisch zal zijn is dat niet. Dat geruststellende feitje staat vast.

Die zijdelingse beschuldiging van islamofobie is interessant. De BBC World service maakt reclame met de slagzin „Get news you can trust“, maar de Britse omroep is natuurlijk een onderdeel van het netwerk van politiek-correcte zelf-censurerende media, die de westerse mens tegenwoordig kalm en onderdanig moet houden, terwijl Europa islamiseert. Het nieuws van de BBC is net zo betrouwbaar als dat van de Duitse, Franse of Nederlandse staatsmedia. Niet.

Deze houding van de media is niet van gisteren, al laat men de laatste decennia in toenemende mate zelfs de pretentie van evenwichtige journalistiek maar gewoon weg. Het woord „objectief“ dat in de 60er en 70er jaren nog wel gebruikt werd is in dit verband lachwekkend geworden. Wie iets van de geschiedenis van de politieke bewegingen van Europa weet, die ziet over een veel langere periode een bias in de houding van nieuwsmedia en in historische verslagen. Socialistische partijen en bewegingen worden in kranten en boeken en later in elektronische media consequent in bescherming genomen tegen de gevolgen die het linkse politieke optreden heeft voor de civiele maatschappij.

Over welke gevolgen heb ik het?

Natuurlijk in de eerste plaats de demografische ramp die bezig is zich te voltrekken over Europa, die een direct gevolg is van de exorbitant hoge belastingniveaus in alle westerse landen, nodig om de welvaartsregelingen en -uitkeringen te kunnen bekostigen − iets dat trouwens nog maar zeer gedeeltelijk wil lukken. De welvaart (uitkeringen) moest en moet door een steeds geringer aantal werkenden ten behoeve van een groeiend leger niet-werkenden worden opgebracht. De import van grote aantallen niet-westerse immigranten was toch een reactie hierop: de welvaartsstaat moest koste wat het kost gehandhaafd worden, en dus moesten er goedkope arbeidskrachten geïmporteerd worden. Natuurlijk stelden de politici zich voor dat die mensen binnen korte tijd zouden verwesteren, of het kon ze misschien geen moer schelen hoe het land er over twintig of dertig jaar voor zou staan, als die uitkeringen maar konden doorgaan. Politici kijken over het algemeen niet verder dan de volgende verkiezingen. Dat liep even anders.

Niet dat er indertijd geen kritiek was op de route die de politiek nam, maar die werd bruusk opzij geschoven. Liberalisme was dood, leve het socialisme. Nadat de critici de mond was gesnoerd en op onverkiesbare plaatsen waren gezet waren alle partijen het tenslotte roerend eens over de te volgen koers.

Maar al eerder was er de „structurele werkloosheid“ die gepaard ging met stagflatie die men maar niet onder de knie kreeg. Dit speelde vooral in de nasleep van de oliecrisis van 1973.

Je moet dan weten dat werkloosheid alleen „structureel“ (hardnekkig, niet weg te krijgen) kan worden in een situatie waar de overheid in samenwerking met de vakbonden de lonen hoger probeert te houden dan de markt toelaat. Arbeid heeft dan een hogere prijs dan waarin de markt voor arbeid „geklaard“ wordt: Niet alle vérkopers van arbeid (de arbeiders) kunnen dan een koper (werkgever) vinden voor hun product. Er blijft arbeid onverkocht: werkloosheid. De overheid hoeft die lonen alleen maar vrij te laten en de werkloosheid gaat binnen enkele maanden naar een minimaal niveau, bepaald door die mensen die echt net even tussen twee banen in zitten. Lonen werken hier op dezelfde manier als prijzen. Als de doe-het-zelf winkel de planken te duur maakt verkopen ze niet en blijven ze er mee zitten.

Maar in de kranten en op tv werd en wordt werkloosheid consequent als een natuurverschijnsel voorgesteld, als hoog water of storm. In werkelijkheid wordt het veroorzaakt door de economische interventiepolitiek, zoals die door Roosevelt en Mussolini is gepionierd en sindsdien „normaal" is geworden.

In dezelfde tijd ging de overheid minimumlonen hanteren. Minimumloon veroorzaakt werkloosheid, niet hoger loon. Een minimum-loonmaatregel werkt zo, dat als jouw arbeid op de arbeidsmarkt minder waard is dan dat minimumloonniveau, de overheid het werkgevers verbiedt jou aan te nemen. Wiens arbeid is minder waard dan die zeven-en-een-halve of acht euro per uur?*) Starters op de arbeidsmarkt, dus vooral schoolverlaters die aan hun eerste baan willen beginnen. De eerste sport op de arbeidsladder is met andere woorden weggeslagen en jongeren zijn dan aangewezen op ... een uitkering. Kortom: het minimumloon is de enige en aanwijsbare oorzaak van dat moeilijk oplosbare en maatschappelijk zo schadelijke probleem van de jeugdwerkloosheid.

Het zal u genoegen doen te horen dat de overheid hier echter een oplossing voor heeft gevonden. Nee, niet intrekking van de minimumloon-maatregel, maar optrekken van de leerplicht-leeftijd. Ziet u, zo verschijnen veel minder jeugdige werklozen − misschien zijn daaronder een aantal jongeren van Marokkaanse afkomst? − in de statistieken, want ze zitten op het VMBO en vervelen zich daar te pletter, omdat ze het niveau niet aankunnen.

We kunnen blijkbaar niet van onze journalisten verwachten dat ze ons hierop opmerkzaam maken. Eerder vinden ze het hun taak dit soort verbanden onder het tapijt te laten verdwijnen.

En dan is er nog het geld. We leven in een periode met fiat-geld, niet echt geld. Echt geld is een economisch verhandelbaar artikel met bepaalde eigenschappen die het geschikt maakt om als algemeen ruilmiddel dienst te doen. Historisch is dat edelmetaal geweest. In plaats van geld rouleren briefjes en tekenmunten die op last van de staat (fiat) als geld gehanteerd moeten worden. Dit heeft voor niemand voordelen behalve voor de staat die naar behoefte geld kan uitgeven. En de politieke elite heeft daar altijd een onverzadigbare behoefte aan, want het maakt ze onafhankelijk van wat ze met de fiscus naar binnen kunnen harken. Het hele interventionistische systeem is ondenkbaar zonder deze monetaire inrichting.

De oliecrisis van 1973 was ook geen crisis van olietekorten o.i.d. maar een dollar devaluatie-crisis. De Amerikanen hadden veel meer papieren dollars uitgegeven dan ze aan goud-equivalent in de kluizen hadden, hoewel dat een enorme voorraad was. Ze gaven in deze tijd erg veel geld uit: Vietnam-oorlog en Apollo maan-programma, de Great Society van Johnson (uitkeringen!) De dollar werd met met zeker vijftig procent gedevalueerd. Maar het systeem overleefde. De dollar werd helemaal losgemaakt van enige connectie met goud en het resultaat was dat het geld uitgeven nu pas echt een aanvang nam! Recentelijk heeft de Fed zijn balans verdubbeld in een poging de kwakkelende wereldeconomie te stimuleren. Iets dat uiteindelijk de dood van het systeem zal veroorzaken. Die hele situatie duidt erop dat het fiat-dollar-systeem in een terminale fase is beland. De dollar, en al die andere papieren op niets gebaseerde valuta’s zijn gedoemd de weg van de Reichsmark te gaan.

Maar ook in deze situatie zien we dat journalisten, maar nu ook bepaalde economen de volslagen desastreuze interventiepolitiek verdedigen of vergoelijken. Economische theorieën worden op hun kop gezet, zodat inflatie creëren plotseling iets goeds is. Of: de bankiers zijn graaiers en konden het wel eens gedaan hebben. Zo blijft de politieke sfeer, waar de ware daders te vinden zijn buiten schot.

Steeds sneller volgen de interventies elkaar op, en nog achtelozer worden de onvermijdelijke verstoringen van ons leven op de koop toe genomen door de mensen die zich als een echte heersende klasse boven ons gesteld hebben.

*) De overheid hanteert tegenwoordig een glijdende schaal.